Prince of Persia: The Lost Crown review - Wie het kroontje past, trekke het aan

Michiel pinkte tijdens de Prince of Persia: The Lost Crown review meermaals een nostalgisch vreugdetraantje weg voor de triomfantelijke comeback van de prins.

De originele Prince of Persia was begin jaren ‘90 voor menig gamer de eerste kennismaking met het platformgenre. Het is echter vooral The Sands of Time uit 2003 die de reeks definitief op de kaart zette. De vlotte 3D-platforming, indrukwekkende omgevingen en de introductie van tijdmanipulatie maakten van die game een absolute klassieker. Nadien volgden nog enkele games, maar uiteindelijk moest de prins het onderspit delven tegenover het voormalige kleine broertje Assassin’s Creed. Prince of Persia: The Lost Crown is dan ook een ietwat onverwachte, maar daarom niet minder welgekomen terugkeer. Ubisoft herlanceert de reeks op succesvolle wijze, ditmaal als 2D-metroidvania. The Lost Crown is in dat genre zelfs een van de beste games van de afgelopen jaren, zonder daarbij te vergeten wat Prince of Persia zo uniek maakt.

Je speelt deze keer niet als de prins zelf, maar als Sargon. Hij is het jongste lid van de Immortals, een groep van zeven legendarische krijgers. Wanneer de prins wordt ontvoerd, is het aan de Immortals om hem uit het vervloekte Mount Quaf te redden waar het heden en het verleden door elkaar lopen. Je hoeft daarbij niet te veel diepgang of originaliteit te verwachten. Het verhaal is vooral een goed excuus om je gedurende een vijfentwintigtal uur richting gevarieerde omgevingen, dodelijke bosses en uitdagende platformsecties te gidsen.

Lees meer